Diessen, 5 januari 2005

Beste Cees,

Met veel belangstelling heb ik je boek "De Psychiater en de witte vlek" gelezen. Het was voor mij een merkwaardige sensatie om mezelf in die geschiedenis zo herhaaldelijk tegen te komen. Ik herkende de situaties, de dingen die ik gezegd of gedaan heb en toch was het soms net alsof het over iemand anders ging. Sommige zaken kon ik me ook niet eens meer herinneren (verdringing?) en riepen een herbeleving op.
In ieder geval was het voor mij een stuk levensgeschiedenis en met enige voldoening mocht ik vaststellen dat ik toch wel een echte bijdrage heb kunnen leveren aan de realisatie van de GGZ in Midden Brabant.
Ik vind het knap werk wat je hebt geleverd, het leest prettig en geeft een goed inzicht in het hele proces wat nodig was om het geheel tot stand te brengen. Achteraf ben je nog meer verbaasd over al het gekissebis, de machtsspelletjes, de achterdocht en het vaak kortzichtige eigen belang van veel lieden die het toen voor het zeggen hadden, zodat het een wonder mag heten dat het toch nog van de grond gekomen is.
Jij als historicus bent een soort patholoog anatoom die onweerlegbaar de zieke of zwakke plekken in de geschiedenis blootlegt. Het jammere alleen is dat de mensen haast nooit van hun geschiedenis leren. Op afstand zie ik nu alweer dezelfde golfbewegingen. Eigenlijk ben ik blij dat ik er nu niet meer in zit en in vrijheid kan genieten van mijn hobby's, het schilderen en de muziek en vooral ook van de schare kinderen en kleinkinderen. Ik heb voor hen een aantal exemplaren van je boek nabesteld, min of meer om aan te tonen dat het toenmalig geïdealiseerde vaderloze tijdperk voor mijn kinderen althans wat hun vader betreft voor de samenleving een nuttig effect gehad heeft.
Ik wilde je dit graag even laten weten, wens je al het goede voor het jaar 2005, hartelijke groeten en wellicht tot ziens,

Jacques van Baar

sluit dit venster